Rozpad beta
Radioaktywność to zdolność do spontanicznego wysyłania (wypromieniowania) energii przez pewne niestabilne jądra atomowe. To zjawisko, odkryte przez Henri Becquerela oraz Pierra Curie i Marię Skłodowską-Curie w latach 1896-1898, objawia się w różnych formach. Skupimy się na rozpadzie beta odkrytym kilka lat później przez Ernesta Rutherforda. Mówiąc dokładniej, wyróżniamy dwa rozpady beta: rozpad beta dodatni i beta ujemny. Oba zostały przedstawione bardziej szczegółowo na poniższych obrazkach (TUTAJ: pomoc w odczytywaniu diagramów Feynman'a):
-
Podczas rozpadu beta minus, w wyniku przemiany neutronu w proton, z niestabilnego jądra emitowany jest elektron. Jednocześnie wytwarza się jedno antyneutrino elektronowe. Elektron oraz antyneutrino elektronowe pochodzą z rozpadu cząstki W (dokładniej cząstki W-). Fizycy cząstek elementarnych widzą ten rozpad następująco: kiedy jeden kwark dolny pochodzący z neutronu zmienia się w kwark górny, emitowana jest cząstka W-. Po niewyobrażalnie krótkim czasie (ok. 10-25 sekundy) cząstka W- rozpada się na elektron i antyneutrino elektronowe.
-
Podczas rozpadu beta plus, z niestabilnego wnętrza jądra podczas przemiany protonu w neutron, emitowany jest pozyton. Produkowane jest również neutrino elektronowe. Pozyton i neutrino elektronowe pochodzą z rozpadu cząstki W (dokładniej cząstki W+).
Fizycy cząstek elementarnych widzą ten rozpad tak: kiedy jeden kwark górny pochodzący z protonu zmienia się w kwark dolny emitowana jest cząstka W+. Cząstka W+ rozpada się na pozyton i antyneutrino elektronowe po niewyobrażalnie krótkim czasie ok. 10-25 sekundy.
Zachowanie ładunku elektrycznego
Gdy policzymy ładunki cząstek przed i po rozpadzie, to zauważmy, że suma ładunku elektrycznego pozostaje taka sama podczas rozpadu beta.
Click
Kliknij
TUTAJ, aby wrócić do strony Ćwiczenia W.
